Momentopname...

De laatste tijd is het buiten vooral grijs en bewolkt...

nat en soms onstuimig.

De neiging om te verlangen naar zacht, zonnig

voorjaarsweer ligt op de loer.

Mijmeren over die dagen dat je jas aan de kapstok kan blijven hangen...

je zonnebril altijd binnen handbereik ligt...

yep, de verleiding is groot.

Of de andere kant...daar ben ik ook goed in. 😉

Dromen over een witte wereld...een week of wat pittige vorst.

Natuurijs.....het is toch winter???

Maar toch doe ik het niet, ik wil het niet.

Dit is wat het is...precies zo!

Want als ik steeds maar verlang naar zoals ik het graag zou zien...

dan ben ik vooral bezig met dat wat er níet is.

Dan haal ik mijn energie uit het moment

en zie ik niet, of minder, wat er wél is.

Hoezo is dit geen échte winter?

Hoezo zijn de temperaturen boven 'normaal'?

Vandaag is zoals het vandaag is, NU.

Alles heeft z'n charme, ook grijs bewolkt weer.

Het nodigt mij uit om goed om mij heen te kijken...

nu...dit moment.

Meer wordt er niet van mij gevraagd.

En dát vind ik eigenlijk een heerlijke gedachte.

Met een dankbare glimlach loop ik door de duinen

en kijk om mij heen.

Wat een prachtige winterdag!

Reykjavik, Helsinki en Nuuk...

Nee...geen koude vakantie in de planning hoor.

Al zou ik ooit in mijn leven nog weleens naar het hoge noorden af willen reizen,

ik ben er nog nooit geweest.

In deze koude, sombere wintermaanden houd ik er van

om met winterse zaken bezig te zijn.

Dat helpt mij om meer te verbinden met het seizoen.

Zo lees ik graag winterverhalen, teken ik mandala's met een winterthema

én haak ik iets met een winterthema.

En dus smeedde ik in het afgelopen voorjaar al een leuk plannetje

toen ik voor een paar euro een leuk boekje (klik) op de kop tikte.

Ik weet...op pinterest wemelt het van de patroontjes maar toch...

van zo'n boekje word ik net iets blijer.

Elke sneeuwvlok is vernoemd naar een koud oord.

Dan vind ik dan zo leuk! ❄

Ik heb wel iets met sneeuwvlokken.

Het allerliefst natuurlijk op mijn stoep maar ja...

hier aan de kust is dat niet zo heel vaak feest.

IJverig begon ik te haken...ijskleurtjes had ik voldoende.

Ai...dat werd toch niet wat ik hoopte.

Te groot...te grof...

Of zoals Annabel (klik) terecht zei:

ze missen het magische wat sneeuwvlokjes hebben.

Precies!

En dus begon ik opnieuw maar dan met véél dunner garen

en dus ook véél dunnere naalden.

Eigenlijk werkt het juist heel fijn,

deze haaknaalden (klik) zijn wat mij betreft ook de allerallerprettigste hoor.

En zo rolde de ene na de andere sneeuwvlok van mijn naald.

Opspannen, insmeren met wat suikerwater en goed laten drogen.

En weten jullie...net als echte sneeuw...

ik kan er maar geen genoeg van krijgen!

Ik wens jullie een gezellig winterweekend toe.

Dekentjespret...

Ik was weer toe aan een lekker haakproject.

Zo één die je bijna met je ogen dicht kunt doen,

en wat ook nog opschiet! 

En dan ondertussen deze (klik) heerlijke serie op netflix kijken...

yep...dat is wat ik zocht!

Het garen? Daar was ik snel uit!

Ik ging weer voor Stylecraft Life DK

Eerder haakte ik daarmee al deze deken (klik) en

oooh wat is dat toch een succesnummer!

Zó blij mee. 👍

Wat ik eigenlijk nooit doe is twee werkjes tegelijk opzetten.

Maar nu wel...een werkje wat rust en vooral aandacht vraagt. 

Én wat past bij deze wintermaanden maar daarover later meer.

Mevrouw ligt bovenop de spelden hé...😎

Met Stylecraft wilde ik graag in aquatinten gaan werken maar ja,

roze hé...

Tegenwoordig is deze kleur hier in huis steeds meer aanwezig. 😉

Zoet, zoeter, zoetst. 

Na speuren op internet vond ik bij Karin (klik) een 

makkelijk en vooral heel leuk patroon.

Het leeuwerikspootje ofwel de Larksfootstitch.

Jaaa...helemaal leuk!

Dat wordt vast een heerlijk warm 'kleine meisjes' deken. 💖

Bomen en zo...

Als het om bomen gaat klopt mijn hart sneller.

Daarom vind ik het in januari een lastige tijd...in het bos.

Elk jaar zie ik ze weer liggen...

omgezaagd...een bomenleven lijkt afgesloten.

En al weet ik dat het waarschijnlijk beter is voor het bos...

dat is mij meer dan eens duidelijk uitgelegd door de boswachter...

toch snikt mijn hart bij elke stam, elk einde.

Vorige week spotte ik zelfs het gevreesde gele kruis op één van 'onze' bomen voor de deur.

Arghhh...nee toch!!

Waarom heb ik het niet gezien? Had ik die bomenbekladder tegen kunnen houden?!!

Het houdt mij bezig...

Bomen die omgaan maken plaats voor nieuw gewas. 

Het geeft een nieuw beeld van de omgeving...een geheel nieuwe kijk.

Is het misschien daarom dat ik het zo moeilijk vind om aan te zien?

Omdat het vooral iets zegt over mijn eigen 'bomen'.

Mijn bos van patronen, gewoontes en denkbeelden

die al sinds jaar en dag mijn uitzicht bepalen.

Wat nou als ik daar eens in ga snoeien...wat heet...

flink wat ga omzagen!

Dat vraagt moed...dat vind ik spannend...

Het lijkt zo vertrouwd en veilig.

Alhoewel ik toch wel regelmatig flink mijn hoofd stoot aan een tak of een boom.

Maar toch...die zaag ter hand te nemen...ik voel dezelfde 'Arghhh...'.

In de loop der jaren heb ik geleerd om juist dátgene aan te pakken waar ik tegenop zie.

Niet makkelijk hoor...oefffff...

Ik neem een besluit, pak goed gereedschap

en ga nauwkeurig maar ook rigoureus te werk in mijn bos.

Onderzoekend vind ik dat wat mij niet meer dient...

wat op dit moment niet meer bij mij past.

Ondertussen zing ik 'Dhanyavad Ananda' (klik) een mantra over dankbaarheid.

Ze hebben mij geholpen...die oude bomen...ik had ze nodig.

En dan gaan ze om...

ik kijk verwonderd om mij heen.

Een nieuw uitzicht en nieuwe ontdekkingen lachen mij toe.

Het is zeker nog even wennen...

maar het voelt goed.

Welkom!

In de lappenmand...

Ik staar uit mijn keukenraam en zie de buurman van even verderop

met de GFTbak in de weer.

Wat gaat hij nou doen??? vraag ik mij verwonderd af.

Hij pakt uit zijn keuken een emmer...met sop.

En even later sopt hij de GFTbak helemaal uit.

Daarna boent hij meteen het het straatje in zijn tuin

en tot slot krijgt de schuurdeur ook nog een verfrissende lap!

Ik staar...en ik hoor Janmijneman de kamer binnenkomen.

Het is Kerstvakantie en we zijn allemaal ziek, zwak en vooral misselijk. 😜

Ik kijk mijn lief aan en ik zeg...ohhh, ik wil ook zo'n man!

Huh...wat voor man? vraag mijn man. 😵

Nou...één die ziet dat de GFTbak vies is...en het straatje...en de schuur...

en dan denkt...'dat ga ik eens lekker opfrissen'!

Oh...zegt Janmijneman...jaja...

Jaja...grap ik mijn wederhelft toe...

die helemaal tevreden is met een GFTbak, een straatje en een schuurdeur zoals ze zijn.

Vies?...ach, zolang alles maar doet wat het moet doen.

Pas de problème!

Behalve dat wij dus in de lappenmand waren deed mijn computer daar ook aan mee.

Zóóó traaaaaaag...en áls hij dan een site had gevonden liep het beeld vast.

Niks meer mee te beginnen dan behalve opnieuw opstarten. 

En al kan ik veel met mijn slimme telefoon...

voor dingen zoals bloggen zit ik graag achter mijn grotere scherm,

ik wil 'm liever niet missen. 

Dus al zuchtend omdat ik geen blogje kon schrijven klonk er een lieve stem vlak naast mij.

Zal ik een nieuwe voor je bouwen?

Yep...dat kan hij...die man van mij...

en hij vindt het nog leuk ook!

Ondertussen haakte ik mijn sjaal (klik) af...

nou ja...ik besloot dat hij klaar was door er een kol van te maken.

Pffff....project afgesloten en zeker niet voor herhaling vatbaar!

Al hakend mijmerde ik nog wat over mannen én over het zeuren van vrouwen

en dan in het bijzonder het gezeur van mij.

Hij zíet nu wél wat er moet gebeuren...

en hij gaat meteen in actie...de schat!

En kijk eens hoe geweldig hem dat lukt...

hoe heerlijk ik nu weer kan werken in een supersnel tempo!

Ik ben toch zóóóóóó blij met die man van mij!!!! 💖