Meeuwenoverlast??

Hier in de buurt is een probleem ontstaan.

En best wel een serieus ongemak eigenlijk...

iets wat menig buurtbewoner doet brommen.

En eerlijk is eerlijk...

echt fris vind ik het niet om 's morgens vroeg de inhoud 

van afvalzakken te zien. 

En dat gebeurt wel!

Vrijdagochtend...

 er wordt al op je gewacht!

Zodra je de vuilniszak de grond raakt komen ze al aangestapt

want 'bang zijn' is er al tijden niet meer bij.

Nee die mens hoef je als meeuw niet te vrezen.

Tegenovergesteld juist...ze geven je elke week een rijk maal!

Want over problemen gesproken...

ik, als groot meeuwenfan, denk écht
dat wij mensen op het verkeerde probleem mopperen.

We proberen gele afvalzakken, ondergrondse containers

om de overlast zoveel mogelijk te beperken.

Maar ik zie dit meer als symptoombestrijding.

Het wérkelijke probleem zijn wij !

Wij gooien zóveel weg...

Óns afval wat in een mum van tijd de hele straat en wegdek siert...

daar kan inderdaad een heel meeuwenvolk zich tegoed aan doen.

Zij hebben geen moeite met restjes maaltijd,

broodjes 'over de datum' en teveel ingekochte BBQworsten.

Een lekkernij zelfs!

In plaats van mopperen zou dankbaarheid wellicht meer op z'n plaats zijn...

Nu zie ik de meeuwen ook liever een visje vangen, lekker op zee.

Veel gezonder voor ze.

Dus laten we met elkaar dát als prioriteit stellen...

de gezondheid van de vogels. 

Meeuwen blij...wij blij!

Jaaaaa...

Ik heb toch zó'n zin om dit blogje te schrijven!

Normaal schrijf ik blogjes van tevoren.

Dan denk ik er over na...

voeg wat toe, verander nog wat.

Maar dat werkt niet bij dit blogje.

Nee...bij dit blogje is er geen vooruit werken,

 zeker geen nadenken en al helemaal niks wijzigen.

Dit is!

Hier gaat het om voelen, een overstromend hart...

en intense dankbaarheid.

Hier gaat het om onze lieve kleinzoon.💙

Als 'ervaren' oma (klik) merkte ik dat ik 

de uren wachten op het fijne nieuws veel beter kon hanteren.

Een oergevoel van vertrouwen in mijn dochter
troostte mijn onrust.

Wat ben ik trots op mijn meisje! 💖

En veel sneller dan ik verwachtte
was daar het verlossende appje van mijn schoonzoon!

Prachtig zomerkind...

lief klein zacht ventje...

Welkom in ons leven 💙🙏💙

Kneelers...

Een tijdje geleden beloofde ik Bertie (klik)

om een blogje te schrijven over borduurwerk.

Dat deed zij namelijk ook.(klik)

En afgelopen dinsdag was het ook nog eens
World Embroidery Day ofwel Wereld Borduurdag
dus mijn borduurblogje moest er nu toch echt eens komen.

We gaan even ruim een maand terug, naar Cornwall.
Nu is het zo dat ik graag, héél graag kerken en kerkjes bezoek op vakantie.

In Frankrijk is dat geen enkel probleem.
Kerkdeuren zijn daar open
wat mij altijd een welkom gevoel geeft.

Ik vind het fijn om mij onder te dompelen in de sfeer
van de vaak heel oude kerkgebouwen.

Mijn zintuigen staan dan allemaal open om te ontvangen.

In Engeland lijkt dat allemaal wat
minder vanzelfsprekend...net als in Nederland.

Tóch probeer ik het wel...of de kerkdeur open is. 😉
En in Falmouth was dat zo!

Waarschijnlijk omdat er iets werd georganiseerd want
er was wel wat reuring.

Maar ik mocht kijken...en dat deed ik...
mijn ogen uit!

Mijn tred werd steeds trager omdat mijn
'handwerksters' hart sneller begon te kloppen.

Zóveel steekjes...zoveel borduurwerk
in mooie sprekende motieven.

Overal waar ik keek zag ik weer 'Kneelers'
want zo heten deze knielkussentjes.

En zoals ik later hoorde zijn deze kussentjes
állemaal geborduurd door de vrouwelijke leden van de kerk.

En ook dat er het hele jaar door wordt geborduurd zodat
versleten Kneelers vervangen kunnen worden.

In mijn gedachte voelde ik de warmte en verbondenheid
tussen de handwerkende vrouwen.
Wat lijkt mij dit mooi om met elkaar te doen.

En wat brengt het een speciale sfeer in een kerk...al dat handwerk.
Met aandacht werd steekje voor steekje geborduurd.

En dat voel je...

ik voel dat. 🙏

Labyrintloop aan de vloedlijn...

Wij boffen hier in Den Haag!

Onze mooie stad heeft namelijk

een aantal vaste labyrinten waaronder het 

'Chartres' labyrint in Kortenbos (klik)

en het Klassieke labyrint in de Paleistuinen.(klik) 

De grote drijvende kracht achter dit Haagse labyrintwerk is

Marion Kuipéri. (klik) en (klik).

Een bijzondere, lieve, wijze en vooral bescheiden vrouw.

Elke maand kun je onder haar hoede

een labyrint lopen op het strand dichtbij de zee. (klik)

   

En dat deed ik...op 16 juli,

de avond dat de volle maan gedeeltelijk verduisterd was.

De zon die mooi oranje onderging, de vogels om ons heen, lieve vrouwen bij elkaar...
een unieke sfeer.💛

Je kunt het labyrint op verschillende manieren lopen.

 Misschien heb je een vraag of loop je meditatief.

Je kunt het ook lopen om een overgang in je leven te markeren

en natuurlijk kun je het ook 'gewoon' lopen zonder speciale reden.

Zoals het voor jou op dat moment goed voelt.

Een labyrint liep ik al eerder maar dit keer begonnen we met

de 'Appleton dance' en dat was nieuw voor mij.

Hier (klik) kun je zien hoe dat gaat.
Zéér de moeite waard om te kijken en
ook zéér de moeite waard om te lopen...echt fijn!

Een labyrint is geen doolhof, een verwarring die er nog weleens is.

Waar je kunt dolen in het doolhof zul je in het labyrint nooit de weg kwijt zijn.
Het pad wijst je de weg naar het midden en dat vraagt mij soms om overgave.

Want zoals in het leven zelf snap ik niet altijd hoe het pad nou verder gaat.

Mijn hoofd bemoeit zich er dan mee, dan kijk ik om mij heen...
loop ik nou wel goed??? Ga ik juist niet van het centrum af??

En dat is voor mij précies de uitnodiging van het labyrint.

Heb moed en loop je levenspad in vertrouwen...

hier en nu. 🙏