Zomerstop...

Ik dompel mij onder 

in het Zomerse... 

en ik wens jullie hetzelfde.🌞

Tot ergens!

Wales...

Het had zo mooi kunnen zijn...

De overtocht met de boot, altijd weer leuk.

Het prachtige rustgevende landschap van Wales...

Want dat was eigenlijk wel onze planning...in deze maand.

En lang hebben wij ons daar ook nog aan vastgehouden.

Joh...juni duurt nog zo lang...dan is alles vast weer voorbij.

Raar ook...afgelopen week.

Vooral toen we (heel netjes) werden gebeld door P&O Ferries

met de vraag of we wel of niet mee zouden varen...het mocht blijkbaar wel.

Alles top geregeld hoor, zowel voor de boot als de cottage...

daar neem ik echt mijn petje voor af. 👌

Als het coronabeest zich een beetje koest gaat houden 

hebben we volgend jaar nog een heerlijke vakantie tegoed!

Vorig jaar bivakkeerden we in Cornwall (klik)

En wat nou zo leuk is...

behalve op mijn blog schrijf ik ook nog in een online dagboek.

Online, zodat ik er ook fijn foto's bij kan plaatsen...een soort privé blogje zeg maar.

Dit dagboek laat elke dag oudere posts van dezelfde datum zien.

Dus nu herbeleef ik het vakantiegevoel van 2019...en dat was leuk!!

Vandaag precies een jaar geleden waren we een hele dag op en rond het water.

Varen, struinen in een oud vissersdorp, mooie ontmoetingen...

zoals ik mij een vakantie het liefste wens.

Maar dit jaar dus niet, dat is nu duidelijk voor ons en

het klinkt misschien gek maar dat geeft mij ook rust.

En in díe rust laat ik een vakantiegevoel ontstaan.

Mijn leven weer eens onder de loep.

Terug...en vooruit kijken.

Wat wil ik anders...meer van..of juist wat minder? 

Genieten van de natuur in al haar uitbundigheid.

Ik laat mijn meenemen aan haar hand...

en voel mij innig tevreden met dat wat is. 🙏

Blij en niet blij...

Nou dat klinkt misschien een beetje zwaar

maar het valt mee hoor.

Het gaat 'alleen' maar om wat handwerk.

'Ploeteren en genieten'...

zo had ik dit blogje misschien ook kunnen noemen.

Laten we beginnen met het geploeter.

Zoals ik hier (klik) al schreef was ik begonnen

aan een poncho. 

Lekker recht toe...recht aan.

Nou...laten we dat 'lekker' er maar af laten want pffff.....

wat vond ik het saaaiiiiii. 

Die lange lappen op je schoot. 

Was misschien toch meer een winterwerkje geweest.

Maar nee...dan wil ik 'm juist dragen natuurlijk.

Afijn, hij is af...het monster. 😉

Met het resultaat ben ik wel blij hoor en ik weet nu al

dat ik hem veel zal dragen. 

Zo makkelijk voor iemand 

die het steeds maar warm, warmer, warmst heeft. 

En dan nu het genieten...jaaaaa!!!

Álles vond ik leuk aan dit project.

De kleur, het heerlijke materiaal van 'Huisje van Katoen' (klik)

en het patroon. 

Het klopte gewoon en dat doet het nog steeds.

Normaal ben ik wat minder van de gehaakte kussens

 omdat ze snel hun vorm verliezen.

Ik denk zomaar dat dat nu niet gaat gebeuren

want het kussen is heel stevig. 

Omdat ik kussenhoezen graag af en toe een sopje geef 

heb ik er aan één kant wat knopen aangezet.

Nu weet ik dat er nog meer prachtige kleuren (klik)

zijn want ik vond het moeilijk kiezen.

Dusss...

zéker voor herhaling vatbaar!!

Daar waar ik moet zijn...ben ik

Afgelopen week sprak ik een jonge vrouw over

haar opleiding Maatschappelijke zorg.

Ze was geswitched want zo zei ze:

'hier ligt mijn hart, hier word ik écht blij van'.

Eenmaal thuis dacht ik er over na, over mijn keuze.

Heb ik, toen ik jong was, mijn hart gevolgd? Deed ik waar ik echt blij van werd? 

Nee...eigenlijk niet. Ik was meer een volger.

De schooldecaan zei dat ik goed was in economie en dat

het bankwezen wel iets voor mij zou zijn.

Zo gezegd, zo gedaan 

want ik had in een mum van tijd een baan bij de Rabobank.

Als ik diep nadenk weet ik nu wel waar mijn hart lag...en ligt...

de zorg. 

Toch jammer misschien...zei ik tegen Janmijneman, dat ik 

mij daar niet echt bewust van ben geweest.

Nou zei mijn lief...valt best mee hoor...

het is wel waar onze wegen ooit kruisten.(klik) 🥰

En ja...dat is waar...

via een collega van de bank leerden wij elkaar kennen.

Samen kregen we vier prachtige kinderen...

en kon het zorgen beginnen.

Want dat is iets waar ik nooit over na hoefde te denken...

geen seconde...

ik zegde meteen mijn baan op. 

Onze vierde, met een chromosoompje extra, 

sprak pas écht mijn zorgskills aan.

 Dat is dus wat ik nu doe.

Hé..grappig!

Zonder dat ik mij er enigszins mee heb bemoeid of over heb nagedacht...

is de zorg tóch op mijn levenspad gekomen.

Met een kleine bancaire omweg dat wel...

 omdat het anders voor mij lastig werd om Jan te ontmoeten.

Er is dus wél over nagedacht...niets is voor niets...alles is precies goed!

Wat een fijne gedachte.

Ik hoefde de zorg niet te kiezen...de zorg koos mij...

omdat dáár mijn hart ligt. 🙏💖

Normaal...

Een naar woord in deze tijd...

voor mij dan.

Woorden als het 'nieuwe normaal'

bezorgen mij jeuk.

Dus daar wil ik het nu niet over hebben.

Een blogje vandaag over een ander normaal.

Afgelopen week was ik op het kerkhof om plantjes water te geven. 

Dat is nodig met deze droge dagen. 

Daar, tussen de grafstenen op een bankje, ontmoette ik een man.

We groetten elkaar en er ontstond een gesprekje.

De man vertelde mij dat hij hier het liefste zit.

Vlakbij zijn vrouw en tenminste weg van thuis.

Want...thuis is het zo vervelend nu zij er niet meer is.

En die namiddagen en avonden duren zo lang.

Hij zei het allerminst klagend, meer het opnoemen van een feit.

Ik vroeg wanneer zijn vrouw was overgegaan en 

hij antwoordde dat dat al even geleden was...een half jaar nu.

Maar dat hij het echt niet leuk vindt...zo...zonder haar.

Ze waren tenslotte 57 jaar getrouwd...

Eigenlijk wilde ik hem een heel dikke knuffel geven...een half jaar....

In plaats daarvan babbelden we nog wat verder en vertelde hij iets

waar ik steeds over nadenk.

Hij zei...weet u...het was altijd zo normaal dat ze er was.

Ik heb er nooit zo over nagedacht...ze was er gewoon!

Had ik toen maar...

En daar denk ik dan over na...over dát normaal.

Zonder mee te gaan in de energie van schuldgevoel

 of  'ik moet alles extra gaan waarderen'.

Ik hoop dat wij elkaar nog een keer ontmoeten...de man en ik.

Dat ik hem kan zeggen dat dít normaal juist het mooie van het leven is...

Om vanuit een bijna vanzelfsprekendheid te kunnen genieten en liefhebben.

Onbevangen, overvloedig...vrij.

En als het dan wegvalt...

dat je dan met intense dankbaarheid kunt voelen

dat zóveel liefde zó normaal was.

'Halfuurtje'...

Sinds een tijdje heb ik iets leuks ontdekt.

Niet mijn eigen idee maar van Sarah (klik).

Ik volg haar op Instagram en Sarah is leuk, héél leuk!

Elke dinsdagmiddag vertelt zij in één of meerdere

filmpjes over haar handwerkperikelen. (klik)

Echt...ik kijk er al naar uit. 😉

Ga maar eens kijken...ze is heel inspirerend!

Nu heeft Sarah voor zichzelf ingesteld dat

zij elke morgen bij de koffie een half uurtje aan een project werkt.

Gewoon een half uurtje niks...behalve dan wat steekjes zetten.

Zo blijf je in de flow met het project en het schiet ook nog eens lekker op.

Niet heel snel maar dat maakt niets uit...we hebben de tijd.

En nu heb ik dus ook mijn 'halfuurtje'. 😊

Want ik ben wel zo iemand die maar doorgaat

en mijzelf weinig tijd geef om even te zitten.

Aard van het beestje...

Prima maar zo'n handig hulpmomentje is dan wel heel welkom.

En het werkt! Ik maak er tijd voor.

Zo heb ik nu op drie strategische plaatsen in huis 

een handwerkje liggen.

Ik hoef alleen maar te gaan zitten om te gaan breien of haken.

En dat is fijn...ik merk dat het werkt.

Niet alleen dat ik lekker even zit

maar ook dat zo heel geleidelijk affo's van de pen afrollen.

Ik zit veel meer in de handwerkflow,

en voel mij er veel meer mee verbonden.

En dat allemaal door een 'halfuurtje'...

Dank je wel lieve Sarah! 🙏🌸