Op dit moment lees ik het boek (met cd): 'Het lied van Het' (klik)
van de hand van Jan Kortie, stembevrijder.
Hij schrijft iets over uitbundigheid. En daar moest ik even over nadenken.
Uitbundig leven...doe ik dat?
Uitbundig feestvieren? Uitbundig lachen, uitbundig genieten?
Uitbundig zingen...ja, dat laatste kan ik nu wel!
Maar ook uitbundig huilen of uitbundig boos zijn.
Hmmm...tijdens het lezen concludeer ik dat ik toch meer het ingetogen type ben.
Natuurlijk geniet ik...maar gewoon...in mijzelf.
En huilen...boos worden...tsja, daar denk ik meestal veel over na.
Eerlijk gezegd is dat item bij mij verre van uitbundig.
Maar zoals bij veel meer teksten van Jan Kortie
bleef dit de laatste tijd toch om mij heen hangen.
Wat heerlijk eigenlijk...uitbundigheid.
Als je iets uitbundig beleeft dan zet je het écht neer,
dan mag het er zijn...precies zoals het is!
Ongeschaafd, niet teveel over nagedacht...
puurheid...dat laat je dan zien.
Aan de wereld maar in de eerste plaats aan jezelf.
Dit is wie ik ben...zo beleef ik het...
zo leef ik mijn leven.
En hoe mooi was het dat de elementen mij gisterenmiddag
precies lieten zien en voelen hoe dat nou in zijn werk gaat.
Want wát was het één grote uitbundigheid daar aan zee en op het strand!
Een stormachtig welkom waardoor het duintje opklimmen nog een hele kunst was.
Buurvrouw Ellis kruiste mijn pad en zij zei dat het ploeteren was maar zó de moeite waard.
Wat boffen wij toch om zó dicht aan zee te wonen...daar waren wij het roerend over eens.
De zon met haar gouden stralen, de bulderende zee, de overweldigende wind...het zand wat zelfs in mijn oren zat.
Zó doe je dat dus...uitbundig zijn! 🙏
